شاید آن روز که سهراب نوشت:
*تا شقایق هست زندگی باید کرد*
خبری از دل پر درد گل یاس نداشت
باید این طور نوشت:
هر گلی هم باشی
چه شقایق
چه گل پیچک و یاس
زندگی اجبار است!
نام تو چیست؟
لبخند کودکی که با حالتی نجیب
لب باز می کند که بگوید سیب!؟
لبخند در تلفظ نامت ضرورتی است.
نه!
نه گندم
و نه سیب...
آدم فریب نام تو را خورد!
«م.د»
